Mijn vader zag een cadeautje voor de deur staan, letterlijk.
Er kwamen vier benen onder het cadeau uit en een hoop gegiechel. Rustig stond
ik me boven aan te kleden toen mijn vader riep dat ik even naar beneden moest
komen. Mopperend vroeg ik waarom, want ik had mijn pruik niet op en mopper
mopper mopper…´Er staan hier twee mooie meiden voor je die dat helemaal niet
erg vinden´.
Met die twee mooie stiekemerds had ik afgesproken voor die
avond, wat deden ze nu hier? Om het antwoord kon ik niet heen, want er stond
een grote mand, met daarin schandalig veel cadeautjes, hysterisch veel folie,
linten en strikken met daaraan nog meer cadeaus. Helemaal verbaasd ben ik naast
de cadeaus op de grond gaan zitten. Een Sinterklaas gedicht gaf me uitleg over
hoe en waarom deze mand bij mij terecht gekomen was. Na drie zinnen hardop heb
ik het gedicht verder gefluisterd, ik ben een wat emotioneler mens geworden de
afgelopen tijd. Elke dag mag ik één cadeautje open maken en op de 1e
en de laatste dag zelfs twee, dat is tot na de laatste bestraling op 16 januari.
Bij de cadeautjes zitten ook nog eens persoonlijke berichtjes van iedereen, dus
er vallen genoeg tranen van mij de komende tijd.
Superlatieven schieten tekort, ik hoop dat jullie weten hoe
enorm ik dit waardeer, maar nog meer hoe erg ik jullie waardeer. Iedereen die
mij een kaartje of een gedachte heeft gestuurd het afgelopen half jaar hebben
mijn hart groter gemaakt en hebben me steun gegeven. Jullie in het bijzonder,
niet alleen met dit idioot grote cadeau, maar door alles wat jullie voor mij
doen. Ik voel me zo’n rijk mens. Natuurlijk had ik liever niet ziek geworden,
maar ik ben zo dankbaar voor het besef hoeveel lieve, oprechte, bijzondere en unieke
mensen ik om me heen heb. Dankbaar ben ik voor jullie allemaal elke dag, ik gun
iedereen deze liefdevolle vriendschappen. Voor jullie allemaal een dikke kus
van de nieuwe versie van mij…wat een watje ben ik.
