Zondag heb ik
met het Boekenweekgeschenk de hele dag in de trein doorgebracht, heerlijk.
Gewoon gaan zitten met een boek en kijken welke aansluiting me weer een stukje
verder brengt. Zo af en toe naar buiten kijken, mijn nieuwe boek lezen en
gewoon een beetje luisteren naar de mensen in de trein die ongestoord hun neus
ophalen, bah. Het verbaast me keer op keer hoe snel de dagen soms voorbij gaan,
het lijkt alweer zo´n lange tijd geleden dat ik mijn eerste blog schreef. Al
een aantal weken wil ik aan deze blog beginnen en steeds schuif ik het voor me
uit. Niet omdat ik niet wil, er is alleen nog zoveel te vertellen dat ik zo nu
en dan niet weet waar te beginnen. De enige oplossing is dan ook een keuze te
maken en te schrijven, zoals ik dat elke keer heb gedaan.
Een kleine maar
oh-zo-belangrijke huishoudelijke mededeling eerst, ik ben overweldigd door alle
lieve berichten die ik nog steeds krijg, via mail, telefoon en facebook. Niet
iedereen heb ik nog persoonlijk geantwoord hoewel ik dat toch het liefste zou
doen. Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik zo nu en dan even niet weet wat terug
te schrijven, weet in ieder geval dat ik alle positieve en lieve gedachten
altijd bij me draag en het reuze fijn vindt te merken dat er zoveel aan mij
gedacht is en nog steeds wordt. Dankjulliewel allemaal. Inmiddels alweer zo’n zes weken geleden vond mijn laatste bestraling plaats, het sluitstuk van mijn behandeling, op de hormoonbehandeling na. Tot dat moment had ik nog niet gerealiseerd dat dit tevens zou betekenen dat ik na ruim 7 maanden niet meer nagenoeg iedere dag in het ziekenhuis zou hoeven zijn. Dat is inderdaad heel fijn, het is toch ook behoorlijk beangstigend tegelijkertijd. Ik schreef het eerder al volgens mij, alsof je in-the-middle-of-nowhere met je rugzak uit een trein wordt gezet, vriendelijk uitgezwaaid dat wel. Waar begin je dan weer met je leven oppakken? De gedachte de draad gewoon weer op te pakken vanaf voor het moment dat ik kanker kreeg is er lange tijd geweest en ook nu komt ie nog weleens voorbij. Zomaar weer volledig in het leven stappen is alleen niet aan de orde, er zijn veel zaken fundamenteel veranderd. Langzaamaan worden dingen weer ‘normaal’, maar de kleinste dingen hebben me heel wat moeite gekost en soms doet het dat nog steeds. Mijn lijf is sinds juni aan het vechten tegen de een na de andere terroristische aanslag, het heeft behoorlijk wat te verduren gehad. Gek genoeg heb ik dat minder op het moment zelf gevoeld dan dat ik het nu voel, alsof ik nu ik niet meer elke dag het gevecht hoef aan te gaan, pas besef hoe moe ik eigenlijk ben. Die vermoeidheid zit me vaak behoorlijk in de weg, ik kan niet anders dan er aan toegeven. De operatie en de bestralingen hebben ook zo hun weerslag op mijn lijf en na een bezoek aan de fysio blijkt dat ik toch last heb van oedeem en krijg ik nu twee keer per week lymfedrainage. Dat klinkt naarder dan het op het moment zelf is, na de behandeling is het behoorlijk pijnlijk. Ook zit ik heel charmant ingetaped met knalroze en blauwe tape. Een lichaam dat pijn heeft kan alleen niet goed herstellen, er is wat overtuigingskracht voor nodig om mij ook daadwerkelijk tot rust te krijgen. Dus ja, ik moet rustig aan doen.
Zo nu en dan
barst ik dan spontaan in huilen uit, dat is mij nogal vreemd en ik probeer
mezelf te kalmeren met ‘zo ho maar weer, nu is het genoeg’ en ‘stel je niet
aan’. Dan voel ik me ook nog eens schuldig soms omdat ik alle reden heb om blij
te zijn, er is een morgen, ‘iedereen verdient een morgen’ en ik heb ‘m
gekregen. Dat-blije-ei gevoel overheerst het meeste van de tijd, alleen heb ik
ook mijn tijd nodig om dingen voor mezelf te verwerken, een plek te geven en
daarbij horen tranen. Blij ben ik wel dat het zogenaamde ´chemobrein´ weer
ruimte maakt voor een heldere gedachtegang en herinneringen steeds meer vorm
krijgen. Er zijn namelijk naast al de nare dingen ook zoveel mooie en leuke
dingen gebeurd, gezegd en gedaan. Zelfs tijdens deze ellende heb ik zo enorm
kunnen genieten van mijn lieve familie, vriendinnen en vrienden. Met hen heb ik
ook een groot deel van deze tijd afgesloten op waanzinnige-woensdag. De avond
na de laatste bestraling waarop we hebben geproost, gegeten en wensballonnen
met alleen maar mooie gelukwensen voor de toekomst de lucht in hebben laten
gaan.
En de toekomst
zie ik ook meer dan positief tegemoet, het is een nieuw begin in alle
opzichten. Ook ik ben veranderd, ik geniet meer en realiseer vaak hoe gelukkig
ik mijzelf mag prijzen. Niet alleen met mijn gezondheid, met de lieve mensen om
me heen, maar ook bijvoorbeeld met mijn nieuwe haar. Als ik nu in de spiegel
kijk is mijn spiegelbeeld niet langer een patiënt, er staart een jonge vrouw
met heel kort haar terug. Een jonge vrouw die in tegenstelling tot voorheen
niet alleen maar mooie gedachten heeft, maar ze ook daadwerkelijk uitvoert,
dromen najaagt en uitdagingen aangaat. Het is zo makkelijk gezegd dat iedereen
dat altijd zou moeten doen en toch geloof ik ook dat je dat pas daadwerkelijk
beseft wanneer de grond onder je voeten wordt weggeslagen. Voorheen was ook
voor mij zoveel, teveel eigenlijk, vanzelfsprekend, naïeve zorgeloosheid in
combinatie met onbewuste ondankbaarheid. Niet dat ik nu predik dat iedereen
enkel dankbaar zou moeten zijn, niet de hele dag op je knieën gaan zitten, dat
doe ik ook heus niet. Zo nu en dan even stil staan, zitten of in ieder geval je
bewust zijn van dat wat je hebt, dat wat je niet hebt, dat wat je krijgt, dat
wat je kunt geven en alles wat je kunt doen is een kleine moeite. Lieve bijzondere mensen, dankjulliewel voor alles. Tot gauw.
