F(V)IER

Na regen komt zonneschijn, net zo vaak als dat zonneschijn voor regen komt, het werkt beide kanten op. Mijn vorige bericht mag dan zonovergoten zijn, ook hier ging een minder aangename donderdag aan vooraf.

Als iets op het puntje van mijn tong ligt, steek ik vaak mijn tong uit naar degene die op dat moment het verlossende antwoord op een vaak onbelangrijke vraag verwacht. Het puntje van je eigen tong kun je moeilijk zien zonder spiegel, nog gekker is dat je je eigen elleboog niet kunt likken terwijl deze toch relatief dichter bij zit dan bijvoorbeeld je teen. Het leek me desondanks niet gepast om de oncoloog te begroeten met de vraag ‘is mijn tumor hormoon gevoelig of niet?’, dus zei ik ‘Dag, ik ben Ravenna’, ik stel me de afgelopen twee weken vaker voor dan de maanden ervoor. De oncoloog is een jonge vriendelijk ogende vrouw, ze stelt voor om samen nog eens alles door te nemen wat ik de afgelopen tijd gehoord heb. Ze voegt toe dat ik haar mag corrigeren waar nodig. Nog voor het moment dat ze haar eerste zin heeft afgemaakt, bedenk ik dat wanneer het is toegestaan haar te verbeteren, ze er waarschijnlijk geen probleem mee heeft dat ik haar onderbreek. Ik steek dit keer niet mijn tong uit, wel stel ik haar op het puntje van mijn stoel toch de ‘hormoon gevoelige’ vraag. ‘Ja, helaas, de tumor is hormoon expressief’ gevolgd door een veelheid aan nauwelijks uitspreekbare en veelal onbegrijpelijke terminologie. Ik knik, ik knik eigenlijk voornamelijk in het ziekenhuis, ik wil liever nee schudden, eigenlijk nee schreeuwen en vervolgens met deuren slaan, lijkt me heerlijk. Ik doe het niet, ik knik.

De oncoloog schiet een chemo kogel door de kamer, ik verwijs naar een molotovcocktail, zij beschrijft het als een ernstige doch bescheiden atoombom. Het effect van eerst – en laatst genoemde zijn toch in zekere mate vergelijkbaar. De oncoloog neemt de bijverschijnselen van top tot teen met me door, achteraf bedenk ik dat ik best had kunnen afsluiten met ‘oren, ogen, puntje van je neus’. Er blijft weinig gespaard, toch hoop ik dat me hier en daar wat uitwerkingen bespaard blijven. De chemokuur die ik krijg heet TAC en is een mix van Taxotere, Adriamycine en Cyclofosfamide, die alle drie een niet te zuinig aanslag doen op mijn lijf. Donderdag ga ik van start en de kans is groot dat ik dan even een nachtje blijven moet omdat mijn bloeddruk erg laag is. Ook worden mijn witte bloed lichaampjes afgebroken, daarom komt er binnen 48 uur iemand thuis voor een injectie, om deze even een oplawaai te geven. Opsomming, na een bloed bezoek, waarbij ik mag voordringen, want jawel als je een groen kaartje hebt met chemo erop mag je voor, stap ik na twee uur het ziekenhuis uit met een gevulde informatie tas.

Weer geen goed nieuws, niet dat je in tijden van kanker vaak goed nieuws krijgt, maar had stiekem gehoopt dat de hormonale variant niet op mij van toepassing zou zijn. Er is nu ook een grote kans op eierstokkanker en deze moet met man en macht (en voornamelijk paardenmiddelen) te lijf worden gegaan. Ik word dan ook in een kunstmatige overgang gebracht en gehouden, voor een periode van maximaal tien jaar. Onvruchtbaarheid wordt in eenzelfde adem genoemd. Liever gezond zit in eenzelfde gedachte. Vier alinea’s naar nieuws verder, vind ik het tijd om een tijdelijke punt te zetten onder dit naar nieuws bericht. Donderdag ga ik dit gevecht aan en ik hoop dat jullie voor me duimen. Geen zorgen als het even stil is, dan zit ik of lig ik op of over het toilet, lig ik te slapen of ben ik even boos op de wereld, optimistisch blijf ik heus. Tot gauw!